Studie 10 - Niet van brood alleen...
Veel van mijn overdenkingen komen voort uit een getuigenis. En dit is er weer zo een.
Er was bij ons in de kerk (immanuelkerk.nl) op 7 april jl. een Praise avond. Aan het begin van de lofprijs stond ik op mijn voeten, en ervoer in mijzelf een totale onmacht om iets voor de Heer te betekenen. Ik dacht en zei tegen de Heer: 'Heer, ik heb U niets te bieden!' Ik bedoelde: iets wat uit mijzelf voortkomt, iets wat ik voor Hem kan betekenen, iets wat ik kan doen om Hem te behagen. Jezus zegt immers: "... want zonder Mij kunt u niets doen" (Joh. 15:5). Het is ook duidelijk: Hij is God, Hij bepaalt.
Ik heb dat op Charis Bible College al gehoord en geleerd: 'Wij moeten het totaal en enkel en alleen maar hebben van Zijn liefde. In Zijn liefde zit alles maar dan ook alles wat wij nodig hebben.' Vooral Carrie Pickett heeft dat tot een van de pilaren van haar onderwijs gemaakt. De hele serie staat hier.
Er was al meer dan anderhalf jaar een strijd in mij gaande van mij door Hem afgewezen voelen, een strijd op leven en dood, echt, alsof ik het niet ging redden aan het einde der tijden en door Hem afgewezen zou worden, omdat ik nl. in mijzelf zo slecht ben. Ik ben het op dat punt met Paulus eens: "Want ik weet dat in mij, dat is in mijn vlees, niets goeds woont. Immers, het willen is erbij mij wel, maar het goede teweegbrengen, dat vind ik niet." (Rom. 7:18). Ik ben gestopt met mijn studie aan Charis Bible College omdat bij de aanvang van het vierde en laatste jaar van de Hybride opleiding (ja, ik hoefde nog maar één jaar) mijn vrede plotseling weg was. Als je dat nooit hebt meegemaakt (d.w.z. als je nooit zo eigenzinnig bent geweest als ik), dan kun je dat niet begrijpen. En ik kan het ook niet uitleggen. Ik denk dat mensen in de wereld altijd nog een zekere mate van vrede ervaren, anders is hun leven niet leefbaar. En je weet pas wat je had, als het weg is.
Ik overdenk mijn leven en mijn relatie met de Heer voortdurend, en deze week zag ik opeens wat er aan de hand was: 'Heer, U bent mij aan het verootmoedigen.' En toen kwam mij in de gedachten dat dat was wat de Heer met Israël gedaan had:
"Hij verootmoedigde u, Hij liet u hongerlijden en Hij liet u het manna eten, dat u niet kende en ook uw vaderen niet gekend hadden, om u te laten weten dat de mens niet alleen van brood leeft, maar dat de mens leeft van alles wat uit de mond van de HEERE komt" (Deu. 8:3).
En het manna is in dit geval een beeld van het Woord van God, je moet dagelijks je manna hebben, want:
"Want Mijn gedachten zijn niet uw gedachten, en uw wegen zijn niet Mijn wegen, spreekt de HEERE. 9Want zoals de hemel hoger is dan de aarde, zo zijn Mijn wegen hoger dan uw wegen en Mijn gedachten dan uw gedachten. 10 Want zoals regen of sneeuw neerdaalt van de hemel en daarheen niet terugkeert, maar de aarde doorvochtigt en maakt dat zij voortbrengt en doet opkomen, zaad geeft aan de zaaier en brood aan de eter, 11 zo zal Mijn woord zijn dat uit Mijn mond uitgaat: het zal niet vruchteloos tot Mij terugkeren, maar het zal doen wat Mij behaagt, en het zal voorspoedig zijn in hetgeen waartoe Ik het zend" (Jes. 55:8-11).
En om eerlijk te zijn: dat is wat er al bijna 48 jaar gaande is in mijn leven. Ik getuig elders op deze website welke wateren ik al doorzwommen heb, dus dat ga ik hier niet herhalen. Iemand vertelt mij dat hij na zijn bekering zeven jaar alleen maar de Bijbel gelezen heeft. Geen wonder dat hij nu de bediening heeft die hij heeft. Had ik dat maar gedaan. Dan was ik nu ergens anders geweest, geografisch of geestelijk.
Je moet nl. weten dat ik in 1977 na mijn doop in de V.S. naar huis gekomen ben en helemaal alleen in Maastricht zat, zonder kerk, zonder contact met Christenen die hetzelfde hadden ervaren als ik (nl. een aanraking van God) en waar ik mij door gesteund kon voelen, die met mij en voor mij baden.
En hoe gaat een leraar om met tekst? Met zijn intellect!
Ze hadden mij na mijn doop gezegd: 'Nu moet je elke dag een kwartier bidden en een kwartier Bijbellezen. Dat bidden kan ik mij niet zo herinneren, maar dat Bijbellezen: ik heb in die eerste jaren na mijn doop tot twee keer toe een Bijbel in honderd stukken gescheurd, uit pure frustratie, want ik las over dingen die ik met mijn hart wel geloofde, maar niet terugzag in mijn handen en voeten; mijn leven veranderde niet zoals ik dat verwachtte. Want ik redeneerde: als de verlossing waar is, dan zou ik dat ergens aan moeten merken. En twee dagen nadat ik die Bijbel van woede verscheurd en door de kamer gegooid had, ging ik weer een nieuwe kopen. Ik kon niet met de Bijbel leven en niet er zonder.
Dat was dus mijn strijd en dat is nog steeds mijn strijd: hoe komt de wandel in gerechtigheid in je leven als Christen tot stand?
Ik heb het dus, zoals gezegd, altijd gezocht in mijn verstand. Begrijpen met mijn verstand. Inzicht is al sinds de middelbare school mijn passie. En dat was ook mijn valkuil. En dan moet je bedenken dat de Bijbel mij ook nog eens uitnodigt (!) om te streven naar inzicht:
"Het beginsel van wijsheid is: verwerf wijsheid, en bij alles wat je verwerft: verwerf inzicht!" (Spr. 4:7)
Nou, dat heb ik dus wel gedaan! Maar niet op de goede manier.
En wat zo erg is aan deze hele zaak is, dat ik zelfs aan het Woord als mijn bron van leven ben gaan twijfelen. Want: hoe kon ik ernaast zitten? Ik deed toch zo mijn best? Wie was er slimmer dan ik, wie begreep er meer van het Woord dan ik? Daar heb je dat eigenzinnige waar ik hierboven over sprak. Eigenlijk gewoon trots en hoogmoed.
Maar als je praat over 'twijfelen aan het Woord': ik heb teveel van God ervaren om Hem vaarwel te zeggen. Ik heb Hem te lief om Hem te verlaten. Ik kan niet zonder Hem leven, ik wil niet zonder Hem leven, ik durf niet zonder Hem te leven!!!
En nu kom ik pas tot de kern van mijn verhaal en van wat ik geleerd heb. Ik heb deze website gewijd aan de King James Bijbel. Een Bijbel die mij hoop geeft dat ik echt, heel echt, de woorden van God in mijn hand houd als ik hem opendoe. Ik moet mij verootmoedigen, het hoofd buigen (ook letterlijk als ik zit te lezen 😜) en mij door God laten onderwijzen over Zijn wegen. Mijn trots op wat ik al bereikt heb, loslaten en ontvankelijk zijn voor wat Hij wil zeggen. En vooral: mij ontspannen en Hem God laten zijn.
Voorafgaand aan het boven aangehaalde vers, staat er in Deu. 8:1-2:
"U moet alle geboden die ik u heden gebied, nauwlettend in acht nemen, opdat u leeft, talrijk wordt en het land dat de HEERE uw vaderen onder ede beloofd heeft, binnengaat en in bezit neemt. 2Ook moet u heel de weg in gedachten houden waarop de HEERE, uw God, u deze veertig jaar in de woestijn geleid heeft, opdat Hij u zou verootmoedigen, en u op de proef zou stellen om te weten wat er in uw hart was, of u Zijn geboden in acht zou nemen of niet."
Even per onderstreping:
"... alle geboden ...," Paulus haalt die woorden aan in Gal. 3:10.
"... leeft ...," wij zouden leven door al Gods geboden te bewaren.
"... talrijk worden ...," je redt het niet zonder andere gelovigen, die met je mee wandelen en meestrijden.
"... het land ...," God heeft ons een geestelijk Beloofd Land beloofd en ons daar zelfs al geplaatst, in zekere zin zijn wij daar dus al.
"... binnengaat ...," en Hij wil dat wij er binnengaan,
"... in bezit neemt ...," en het in bezit nemen.
"... om te weten wat er in uw hart was ... ." Weet God niet wat er in mijn hart is? Natuurlijk wel, maar mijn hart zit vol tegenstrijdigheden, en de vraag is: 'Wat zal zich een weg naar boven vechten, waar zal ik uiteindelijk voor kiezen?'
En het gaat om het Woord van de Heer, het manna, Zijn gedachten (= logos) en wat van die logos Hij door Zijn Geest tot leven wil wekken in ons hart, en dat wordt dan een rhema, een woord voor jou en mij persoonlijk.
Amen!
Ik kan nu ook plaatsen wat Paul Washer in onderstaande video zegt over zwak worden. Zwak in mijzelf om God God te laten zijn.